Archivio dei filosofi del Rinascimento

/p. 30/ finitum esse corruptibile, falsam esse assero.

Quippe intellectus noster est finitus, non corruptibilis

tamen. Itaque neque coelum, quamvis

sit finitum. Ratio est quia uterque habet causam

infinitam, quae quidem causa, cum facere

non posset infinitum potestate aequale sibi, fecit

aevo infinitum sibi simile. Coelum igitur finitum

magnitudine ac potestate dicendum

est, duratione vero infinitum, propterea quod

alium Deum Deus facere nequivit, fecisset autem,

si fecisset infinitum potestate, iccirco infinitum

aevo fecit, quia sola haec creatae rei perfectio

evenire poterat. Sed subtilius rem expendam:

primum principium non potuit quicquam efficere,

quod sui esset aut simile penitus aut dissimile.

Non simile, quia quod fit patitur, quod

patitur, a potiore non a simili patitur. Dissimile

non potuit, quia actio et agens in ipso non

differunt. Quamobrem, cum Deus sit unus,

mundus fuit unus et non unus; cum sit omnia,

mundus fuit omnia et non omnia, cum sit

aeternus, mundus fuit aeternus et non aeternus.

Quia unus est, aeternus, non enim habet comparem

aut contrarium: quia non unus, non aeternus,

ex contrarijs enim ac mutua corruptione

grassantibus partibus constitutus, eius igitur

aeternitas in successione, unitas in continuatione.

Alex. – Plus homine sapis.